Als systeemtherapeut weet ik dat het leven niet altijd vanzelf gaat en er dat er hobbels zijn. Ik wil het daarom even hebben over een belangrijke onderwerp. Het is tijd voor een verhaal over ziek zijn en het effect daarop binnen de familierelaties. In dit verhaal zijn de heer De Mos en zijn dochter Coby de Mos de hoofdrolspelers
Op een feest in Vlaardingen kwam ik Coby de Mos tegen. Zij had een zelfde soort uiterlijk als Frederique Spigt. Coby was een rebel, had een stevige eigenwijze mening en schone verschijning als vrouw. Ze had twee mooie kinderen gekregen in het huwelijk en was na een jaar of 12 gescheiden. Ze zag eruit als een indiaan, had fel blauwe ondeugende ogen en vroeg “Ga je mee een kopje koffie drinken?” Ik kan je verzekeren dat ik er niet een hele lange politieke vergadering van hoefde te maken. Er was veel vuur in deze relatie tot op de laatste dag.
Ik kan me nog herinneren hoe ik in de familie kwam. Ik werd voorgesteld aan vader en moeder de Mos. Dhr de Mos was altijd een familieman met een grote dosis aan humor. Hij deed alles voor zijn vrouw en kinderen. Maar in de laatste fase van zijn leven werd hij (Ment) helaas dement. Ik heb daardoor ook zijn eenzaamheid gevoeld door de ziekte dementie.
Ik had de verhalen al gehoord over het afnemen van het rijbewijs. Dhr Mos reed op bepaald moment tegen het verkeer in. “Wat doe je nou Pa!!!” riepen zijn dochters op de achterbank van de rode mini. Dus er moesten andere maatregelen worden genomen. Toen ik in de familie kwam, gingen we naar een feest. Ik voelde de pijnlijkheid van de eenzaamheid. De grote hoeveelheid prikkels van de feestgangers te verwerken lukte niet meer. In het uiterste randje van de ring ging Dhr Mos staan, omdat hij geen grip meer kon krijgen op de realiteit. Het was te zien dat hij niet meer gelukkig was op een feestje.
Door de ziekte werd het decorumverlies groter, maar ook de onvoorspelbaarheid en agressie. In de nachten sloot mevrouw Mos zich op in de douche en zette de voordeur op slot. De situatie werd onhoudbaar en het pijnlijke besluit moest worden gemaakt. De ouderlijke geliefden konden niet meer bij elkaar blijven. In het Zonnehuis in Vlaardingen werd hij opgenomen.
Na een familie bezoekje en een kopje koffie sta ik met Dhr mos naast een plantenbak om weer de afdeling op te gaan. In de plantenbak lagen hydratatie korrels. Hij pakt een korrel alsof het een appel was en gaat er op bijten. Ik denk ‘wat gebeurt er nu’ en wil de korrel uit zijn mond trekken. “ Wat zitten er harde pitten in” zegt hij. Als ik de korrel uit zijn mond wil trekken begint hij te schelden op Duitsers. Ik heb de indruk dat de context aardig is verwijderd van de actuele situatie. Zoals ik al aangaf, Dhr Mos was altijd een feestganger op feestjes, een familieman was en vroeger veel humor bezat. Van die mooie zonnestralen was weinig te zien.
Het valt mij op, dat vaak als ouderen in een zorginstelling komen, de achteruitgang snel gaat. Er zijn veel familiemomenten geweest in het Zonnehuis, waarop bijna iedereen, even op bezoek kwam. De dag breekt dan aan dat Dhr Mos niet veel tijd meer heeft om te leven. De dood is onvoorspelbaar, maar in dit geval kon hij zijn laatst dagen en adem uitblazen, in verbinding met de gehele familie. Ik besef dat dit niet altijd zo gaat. We hebben Dhr de Mos met zijn zessen gedragen naar zijn laatste rustplaats.
Wat Coby betreft gunde zij mij de wensen die ik in het leven had. Dit was van het begint tot het eind. Nu mag je weten dat zij constant leefde met pijn in haar rug. Ze was geen klager en dat droeg ze zelf. Op een vlammende manier zijn we uiteindelijk ieder zijn weg gegaan. Zij kreeg daarna een relatie die ze niet verdiende en hij zadelde haar op met een bergen schulden. Dat was pijnlijk om te horen. Nog pijnlijker was dat ze kanker kreeg. Ze belde me op en ik ben op haar laatste feestje geweest. Ik liep naar haar toe, tilde haar broze lichaam op en gaf haar een knuffel.
Ik heb zoveel dierbare herinneringen. De foto’s die ik van haar maakte op de vakantie in de golven van de zee, het gaan Skiën met de familie, de lachwekkende situatie in Preston Palace, de gekke zinnen die ik uitsprak om net te doen alsof ze als een zwaar rokende havenwerker sprak “ Zoooo, wat ben je nu weer aan het doen, Johhh!!!” Maar vooral de eenvoudige dagen in de Spechtlaan.
De liefde en de verbinding zijn niet altijd vanzelfsprekend. Dat is de reden dan ook dat ik systeemtherapeut ben geworden. In de partnerrelatie, in de ouderrelatie en in de werksituaties lopen we soms tegen een muur. Als we de verbinding kwijt raken door ruzie, door een verschrikkelijke ziekte of door trauma, dan is het tijd om dit weer te gaan herstellen. Ik wil altijd helpen om die muur weer weg te krijgen.
De liefde mag weer stromen en het vuur weer worden aangemaakt.
Liedje: Het vuur Link You Tube :
2013-01-25 Wim Pronk – Het Vuur tnv Coby de Mos
Wil u zich persoonlijk, uw relatie of als gezin uw context veranderen?
Plan direct een kennismakingsgesprek in of maak meteen een afspraak.